Vijf jaar geleden werd de in Indiana geboren outlaw country zanger Alex Williams getekend bij Big Machine Records, een label die zich inzette tegen de ontluikende heropleving van countrymuziek. Alle ingrediënten waren aanwezig om een veelbelovende carrière te worden voor Alex Williams. De instincten van Alex waren zuiver. Zijn stem was perfect voor country. De geluiden van echte countrymuziek in een Outlawtraditie waren allemaal aanwezig. Williams had alle juiste countrymuziekhelden in de Outlaws van weleer, en hoewel Williams debuutalbum "Better Than Myself" (2017) goed werd ontvangen, wisten of begrepen de mensen van dit label niet hoe ze met de langharige afvallige en zijn muziek moesten omgaan. Het goede nieuws is dat Alex terug is, getekend bij Lightning Rod Records, een label dat beter bij zijn imago en muziek past.

Nu vijf jaar later keert Williams terug met zijn langverwachte tweede plaat "Waging Peace", geproduceerd door Grammy winnende Ben Fowler en met artiesten als Mickey Raphael op harmonica en Danny Dugmore op pedal steel, is dit nieuwe album geworteld in de countrytraditie met songs die terecht net zo goed als rock kunnen worden beschouwd als country. Deze plaat is dan ook een goed gedaan werk in het revitaliseren van jaren '70 country in 12 originele songs, waarin hij een ongeziene kant van zijn leven en zijn persoonlijke strijd tussen goed en kwaad met de luisteraar deelt. Want deze doorgewinterde muzikant was na deze 5 jaar klaar om te schrijven, te zingen en op te treden met de overtuiging die je nodig hebt om je songs aan het publiek te verkopen. Het nieuwe album gaat soms heel specifiek over het toeren als muzikant, op andere momenten gaat het over relatief jong zijn, maar je wel oud voelen.

De eerste single die van het album werd uitgebracht, "No Reservations", vormt het eerste hoofdstuk van een album dat Williams reis naar het vinden van innerlijke rust beschrijft. Het nummer opent met een flits van schraperige slidegitaar met smaken van Dire Straits waarin Williams met attitude speelt, zoals afgebeeld in deze begeleidende video , voor een bende bikers, en schetst het weinig glamoureuze beeld van het leven onderweg voor een muzikant die langs groezelige motels en achteraf gelegen bars stuitert en er elke minuut van geniet. Williams is in staat om wat echte wereldwijsheid te leggen achter de woorden van het daarop volgende voetstampende nummer "Old Before My Time", waarin hij erkent dat er nog zoveel te leren valt, zelfs als een vermoeidheid met bleke ogen hem al begint te overvallen. Williams doet ook een beroep op een paar belangrijke medeschrijvers om een aantal goede songideeën uit te werken tot geweldige songs, zoals Mando Saenz, Tennessee Jet en Ben Jarrell.

De shuffle "Rock Bottom" vertraagt het tempo met zijn introspectieve teksten als: 'Well I don't know why the darkest roads are the easy ones to follow, Came so close to Rock Bottom but my rock's always been you'. Samen met een uitgebreid en meeslepend outro is dit een heerlijk nummer. Na het geweldig rocknummer "Fire" is het daarop volgende "Higher Road" misschien een veelzeggend verslag van het pad van zelfvernietiging dat Williams ooit bewandelde, met een aanvaarding van waar hij geweest is en hoe ver hij gekomen is. Het krachtige geluid van het titelnummer, "Waging Peace" vervolgt Williams zijn reis naar sereniteit met de aangrijpende en enigszins tijdloze tekst: 'If I could start a war just by making peace, I would load my rifle with all the love a man would need'.

Zowel "Conspiracy" als "The Best Thing" zijn erg country, terwijl "Double Nickel" en "Confession" beide de country-rock woordenschrijver in Williams laten horen. Het solo geschreven "The Struggle" kan worden samengevat door de zin: 'cause ain't it all about the struggle that makes it worth it when it's done', waar hij terecht concludeert dat het de weg daarheen is waar de echte waarde ligt, niet in de uiteindelijke beloning, en is zeker een verdere indicatie van Williams nieuw gevonden zelfbewustzijn. En verder neemt de piano je mee op het goed geschreven langzaam afsluitende "The Vice". Dit nieuwe album is dan ook een autobiografische verzameling van 12 songs, klassieke country, tegelijk stijlvol als hij de longen uit zijn lijf blaast omringd door de perfecte licks van de gitaristen en Dugmore die vrolijk mee op de achtergrond tinkelt. Deze kernspelers worden ruimschoots bijgestaan door een groot aantal extra muzikanten en backing vocals, die allemaal bijdragen aan dit prettig in het gehoor liggende album.

Over het geheel genomen is "Waging Peace" een geroutineerd en sensationeel werkstuk van Outlaw-stijl countrymuziek in een moderne context. Als je de stem van Alex Williams hoort, herken je meteen dat hij geboren is om country muziek te zingen. Maar om het goed te zingen, moet je het eerst beleven. Niet alleen bereikt "Waging Peace" dit, Williams heeft ook de aanwezigheid om zich te vermannen en die wijsheid ook via dit album over te brengen, waarbij onze Outlow op gespierde wijze melodieus is, en een scala aan country- en Americana-stijlen raakt in een album dat je zeker op repeat kunt houden.